Çocuk ve Ağaç

Çocukluktan kalma gündüzlerim vardır. Erkenden güneş doğmadan uyanılan, annemin hazırladığı azığı yanıma alıp, köydeki evin yolunu tuttuğum. Cepte ancak yol parası, içimden taşan sevinç… Toprak yolu iki yandan saran rüzgarda nazlı sallanan kavaklar, kuş cıvıltıları, serin serin akan çeşmelerden içilen sular… Pınardan doğan dereceğin üzerine ağaç yaprağından sızan şekilli güneş cilveleri… Ortalık sakin ve coşkun neşeli. Bahçeye girip karıklara suyu koyuvermem; topladığım domates, biber ve hıyarı yanımda getirdiğim köy ekmeğine, çörek otlu dombey (manda) kaymağına ve hakiki peynire yoldaş etmem.. Bu mükellef sofraya tatlı faslı olarak kirazları ve ufak bir kavunu eklemem.. Bahçedeki oyunlar oynadığım çeşmede tastamam abdest almam. Bembeyaz elif-ba çıkınımdaki tertemiz takkeyi takışım.. Pür-i pak duygularla yolumu camiye düşürmem. Çocukluk işte. Allah biliyor ve seviyordu. Öyle olmalıydı ki camiye koşarak – uçarak gidiyordum. Bir yerde tabiatın şarkısını duyabiliyorsa kulak; orada neşe var demektir. Tezek kokusu, saman kokusu, civciv kokusu, dut kokusu, kekik kokusu, ahşap ev kokusu, su içerken yosun kokusu, tarladan dönen ter kokusu, bizzat toprağın kokusu; camide gül yağı, sandıkta lavanta; akşamları ise ıtırlar, çıtırtılar, cırlayan ağustos böcekleri ve bahçede yürüyen sevimli ürkek kirpi…

 

Geçen gün bir AVM’nin kapısında tıpkı içimdeki ben yaşlarında bir çocukla karşılaştım. Büyük metal bir kase içindeki yapraklarından mutsuzluk akan bir mahpus ağaca bakıyordu. Oysa, bu çocuk bilmez ki; ağaç dediğine salıncak kurulur, yemişi varsa yenir, üstündeki börtü böcekle ağız dalaşı edilir, kuşların şarkılarına eşlik edilir ve gölgesinde serin bir ikindi vakti ne temiz uyku çekilir…